ඔඩොක්කුවට රණ්ඩුවක්

පුංචි කතන්දර කියනා

පුංචි සන්දියේ

හැමදාමත් හැන්දෑවට

සරොම් තොටිල්ලට පැනලා

පැද්දි පැද්දි

නැලවි නැලවි

හිනැහි හිනැහි

කවි කිවු හැටි

නුඹට මතක තියෙනවාද

නුඹ මගෙ ලොකු දුව වුනාම

නංගි නුඹේ තැන අරගෙන

සරොම් තොටිල්ලට පැනගෙන

පැද්දි පැද්දි නැලවෙනකොට

බෙරිහන් දී නුඹ ඇඬුවා

නුඹට මතක තියෙනවාද

නුඹේ ඔඩොක්කුව ඉල්ලා

නුඹ අම්මා කෙනෙක වෙලා

හෙට දවසේ ගෙදර ගෙනෙන

නුඹේ අපේ කිරි සිහිනේ

සරොම් තොටිල්ලට නැගලා

නැලවෙනකොට

පැද්දෙනකොට

ආයෙත් නුඹ අඬනවාද

ඔඩොක්කුවම ඉල්ල ඉල්ල

© ශාන්ත විජයමාන්න

මඟුල් ඇතුගෙ අවනඩුව

රන් සළුවෙන් ගත සරසා

රන් කරඬුව පිට දරාන

පාවඩ මත පාද තබන

මඟුල් ඇතුගෙ නෙතේ කඳුළ

පෙනෙන්නෙ නෑ කාටවත්ම

විලංගුවට කැපෙන පාද

අමාරුවෙන් ඔසවනවා

ඇත් ගොව්වගෙ උල් පිහියට

කන ඉරනා අංකුසයට

බයෙන් බයෙන් බලන බැල්ම

දුකම කියනවා

අවිහිංසා මහත්තුරුන්

සුදු ඇඳගෙන දෙපසට වී

සාදු කියනවා

බුදු හාමුදුරුවො මේ කාලෙත්

වැඩ සිටියා නම්

මෙහෙම වෙන්නෙ නෑ

සංසාරේ එක දවසක

නුඹත් පවක් කරලා ඇති

නුඹ තාමත් පාවඩ මත

පාද තබනවා

රන් සුරය පැළඳි නුඹට

අන වින හදි හූනියම්

ඇස්වහ කටවහ

සියළු දෝෂ දූරිභූතවන්න

ගෙළ පැළඳි රන් සුරය

නුඹට හූනියමක් වෙලා

මළ ගෙදරක යන්නට බැහැ

රෙදි වැලකින් රිංගනු බැහැ

රන් සුරය රැකගන්න

නුඹ දරනා වෙහෙසිල්ල

රන් සුරය ගෙයින් තියල

රෙදි වැලෙන් කෑල්ලක්

ගෙලේ පැළැන්දොත්

නරකද

නැති බංග වෙයි

සියළු දෝෂ

© ශාන්ත විජයමාන්න